Wabi-Sabi: for Artists, Designers, Poets & Philosophers (2024)

A super short book that you can read in one sitting. Learning about the concept of wabi-sabi and embracing imperfection as both an aesthetic and philosophy was interesting ("Their nicks, chips, bruises, scars, dents, peeling, and other forms of attrition are a testament to histories of use and misuse”) — in fact, it inspired me to jot down some notes and see if I could incorporate it into my WIP. Beyond that though, the book is much too short for me to have any strong opinions about it. I wish the book had better photographs than the out-of-focus, poor-quality shots, which often made objects indistinguishable. They didn’t give a clear example of what wabi-sabi represented, especially in modern-day contexts. It's also kinda weird for a white dude to say he’s on a journey to “save” a Japanese philosophy from extinction, but you know what, I’m not gonna get into this tonight lol.

Some books are one-day reads, one-sitting reads, etc. This book was a one-bath read.

Our bath has lost almost all its enamel. It scratches my bum. Very Wabi-Sabi. My phone has a crack I refuse to fix. I like to slide my finger along smooth glass of the phone and feel the rupture. Very Wabi-Sabi. As I read this book I thought of a couple things. First, myself. I AM Wabi-Sabi. One only needs watch me bathe, swim, run, walk, sit, type, etc., to realize I am asymmetrical, scarred, broken, fixed, and broken again. I am not just the echo of impermanence, I am the valley, the river, and the clouds of impermanence. Oh yes, very Wabi-Sabi.

Second, it reminded me of a recent trip out to the Western Catskills to see a friend of mine. He lived in the poorest county of New York state. The barns were in disrepair. Trees were growing through 100-year old mowers. Fields were unplowed. Roads were unmarked. I couldn't get vey good reception. It looked like I had driven into a sacred burial ground where Victorian homes went to die. It was BEAUTIFUL. Very Wabi-Sabi.

Abraham Lincoln? Our most Wabi-Sabi president. Detroit? Our most Wabi-Sabi city. Anyway, the book was small. It was a bit silly, but still possessed something. I can't mock it too much. And what I make fun of still brought me a certain delight. A partial, fractured state of grace. I'll take that too. Very Wabi-Sabi.

Now I'm going to just go microwave myself some tea.

همه چیز از نیستی به وجود آمده و درنهایت به نیستی بازمی گردد.

اگر از یک ژاپنی بخواهید وابی-سابی را برای شما تعریف کند، بعد از کلی تقلای ذهنی و ردیف کردن یکسری جملات بی ربط، در آخر با تأسف و شرمندگی سر تکان خواهد داد. همین اتفاق برای ما وقتی می افتد که بخواهیم مفهوم «رند» را برای یک خارجی توضیح دهیم. پس توقع زیادی از این یادداشت نداشته باشید.

روزی در قرن شانزدهم میلادی در ژاپن، یک استاد بزرگ چای، تصمیم گرفت در مراسم آیینی چای، به جای ظروف پرتجمل و گرانقیمت چینی، از ظروف زمخت، ساده، بی آرایه و بی نقش و نگار و بدساختِ کارِ دست روستاییان ژاپنی استفاده کند و به جای برگزاری مراسم در کاخ های پرتجمل، آن را در کلبه ای محقر به سبک روستایی که از ترکیب نی و گل ساخته شده بود برپا کند؛ کلبه ای که به زحمت بیش از سه چهار نفر در آن جای میگرفتند. مراسم چای در فرهنگ قرون وسطای ژاپن امری بسیار مهم بود و سران کشوری و لشکری در آن شرکت می کردند و تصمیمات مهم مملکتی در آن گرفته می شد. مجموعه ای از هنرها، حول این مراسم به کار گرفته می شد؛ از معماری و سفالگری گرفته تا گل آرایی، طراحی داخلی و طراحی حرکات. درکل مراسم چای بیشتر شبیه یک پرفورمنس آرت بود که با ذن بودیسم درآمیخته بود و هرکس باید حرکت طراحی شده برای خودش را بی کم و کاست اجرا می کرد. بنابراین حالا باید روشن شده باشد که حرکت آن استاد بزرگ چای تا چه حد ساختارشکنانه بوده است. حرکت این استاد اعتراضی بود بر تجمل و اشرافیت این مراسم.
هرچند چندی بعد از مرگ این استاد، این حرکت جنون آمیزِ آوانگارد متوقف شد و ظروف چینی گرانقیمیت دوباره به مراسم چای برگشتند، فرهنگ وابی سابی که در فرهنپ ژاپن وجود داشت، به طور گسترده مطرح شد و با ذن بودیسم درآمیخت. مفهوم سازیها بعد از آن شکل گرفت و آثار زیادی به این سبک خلق شد و درباره آن متونی نوشته شد.

وابی سابی به هر شیء، موقعیت، مکان یا مفهومی ذهنی گفته می شود که ساده، فروتن، بی آلایش، ناکامل، تاحدی زمخت و نزدیک به طبیعت باشد. مکانهای رو به ویرانی، ظروف دست ساز نامتقارن و کج و معوج (ناکامل بودن)، دیواری که بر آن گذر زمان آشکار است (رنگ آن ریخته و بر آن خطوط زیادی افتاده)، درختی درحال افتادن، اینها همه مصداقهای وابی سابی هستند. تفکر وابی سابی معتقد است هرآن چیزی که در یک لحظه پیش از نیستی و ویرانی باشد زیباست؛ زیرا هرچیزی رو به زوال و نابودی است.
«وابی سابی هنر بیرون کشیدن زیبایی از دل زشتی است.»
من همیشه به ایستگاه های قطار علاقه داشته ام؛ نه به دلیلی که خیلی ها شاید دوست داشته باشند؛ یعنی مفهوم سفر، رفتن، تنهایی یا از این قبیل مفاهیم
ذهنی. بلکه به دلیل خرابی، کهنگی و به هم ریختگی که در آنجا مشاهده می کنم. ساختمانهای دودزده و قدیمی، تراورسهای راه آهن که روی هم افتاده اند، واگنهای اسقاط و... پشت آسایشگاه پادگان هم زمین وسیعی بود که لاشه های هواپیماها و هلیکوپترها و رادارهای ازکار افتاده را روی هم ریخته بودند و سگهای ولگرد بین آنها میگشتند. من ساعتها به تماشای این منظره مینشستم و حالا میفهمم به طور غریزی یک طرفدار وابی سابی بوده ام.

حالا وابی سابی یک سبک هنری است. شما می توانید یک قوری چینی که عمدا شکسته شده و بعد بند زده شده را (احتمالا با قیمتی بیشتر از یک قوری سالم) بخرید (ناکامل بودن و رو به ویرانی و زوال بودن جزو فلسفه وابی سابی است). میتوانید دکوراسیون منزلتان را به شیوه وابی سابی طراحی کنید
و میتوانید در ظروف سنگین و زمخت و کج و کوله از مهمانهایتان پذیرایی کنید. وابی سابی زمانی، ستایش طبیعت، سادگی، فروتنی، وقار، سکوت، بی آلایشی و آرامش و صلح درونی بوده است؛ اما حالا مثل هر چیز دیگری در جهان، مصرفی و بازاری شده است و تبدیل به مدی برای فروش.

I borrowed this book from my roommate and took it on a day hike. I removed it from my backpack on the drive home and realized that the top right corner of the front cover had gotten folded over and smashed during the hike, and there was a worn-off spot on the bottom of the front cover, and another lightly abraded spot on the back cover. The whole top right corner of the book actually had a brownish smooshed-ness to it.

I was a little embarrassed, as the book had been completely new when I started reading it, and it wasn't my book. I had definitely done some damage to it.

While reading the book I realized that my contributions had actually improved the book, if its criteria were self-applied.

نثر‌ خیلی خوبی نداشت، جمله‌ها به علت ویرگول‌ها و سا��تار غلط دچار ابهام می‌شد گاهی برام. فضای جذابی داشت اما اطلاعاتش بسیار کم بود. خیلی حسی نوشته شده بود شاید. کلیاتی راجع به وابی‌سابی می‌داد فقط.

Koren wastes no time in this concise text, briefly tracing the roots of wabi-sabi, the history of its obfuscation, and then laying out its qualities and principles with maximum clarity. Beautiful photographs accompany the delicately printed text and Koren provides an illuminating comparison with modernism, a masterful linguistic analysis, and many hints on where to look for wabi-sabi in the contemporary world.

Wabi-sabi is a Japanese aesthetics, difficult to describe clearly, perhaps because it is comfortable with ambiguity, because it invites sensory expansion by not revealing everything at once. Tanizaki explains it well in 'In Praise of Shadows' - wabi-sabi is the aesthetic of shadows. Koren finds it 'deep, multifaceted and elusive', an antidote to modern gaudiness, slickness, expensiveness. It can be ephemeral, but its expression is enriched by the effects of time, by corrosion and wear...

"Wabi-sabi is exactly about the delicate balance between the pleasure we get from things and the pleasure we get from freedom from things."

Already, I'm liking wabi-sabi over simple minimalism. Minimalism neglects the fact that we live in a world of things and other beings.

"Their nicks, chips, bruises, scars, dents, peeling, and other forms of attrition are a testament to histories of use and misuse." I read that quote and it made me wonder, why we don't use wabi-sabi to see the beauty in people.

my goodreads reciews are wabi sabi becuase they embrace the imperfections and say nothing

I've had this book on my shelf for years. My impetus to take it off the shelf was a photography class I signed up for recently that's using it as a textbook. I'm sorry I waited so long. It's a wonderful book that addresses wabi-sabi not only as an aesthetic but as a cultural movement, tracing its origins to Zen Buddhism and to the rituals of the Japanese tea ceremony. Ironically, although its roots are firmly planted in Japan, wabi-sabi is less present there today as a design aesthetic than in other parts of the world. In Japan it seems to have "evolved," mistakenly, into a style of modernism that while sharing some elements with wabi-sabi--simplicity, for instance--differs in crucial ways: the "perfection" or rigidity of modernism, say, versus wabi-sabi's emphasis on the imperfect and organic.

But back to the book. Koren, as befitting his subject, manages to discuss his topic both simply and thoroughly in fewer than 100 pages. His writing is spare, thoughtful, direct, yet full of the emotional undertones that characterize wabi-sabi. It's not surprising, of course, that wabi-sabi sprang from the Zen Buddhist principles of impermanence and the beauty of evanescence. What is surprising is how Koren's writing embodies that sense. I found the book to be a form of meditation, and I can see returning to it as a reminder of the importance of living mindfully in the moment.

آخرش این شک با من ماند که آیا خودِ نویسنده فهمیده است که وابی‌سابی چیست یا نه.

خیلی کتاب عجیبی بود. یک جور زیبایی‌شناسی یا سبک زندگی یا فرهنگ خاص ژاپنی. شاید اگر چند پاره‌ای از کتاب را در اینجا بیاورم بهتر باشد تا اینکه نظر خودم را در موردش بنویسم.

اما قبل از آوردن این پاره‌ها در مورد فیزیک کتاب هم بگویم که زیبا و عالیست. کتاب‌های نشر مشکی از لحاظ زیباشناختی حرف تازه‌ای در نشر ما می‌زنند برای من که همیشه دست گرفتن کتاب، طرح جلد، جنس کاغذ، صفحه‌آرایی و .... هم لذتی علاوه بر خواندنش داشته است، کتاب‌های «نشر مشکی» لذتی به تمام معنا هستند.

بنیاد مابعدالطبیعی وابی سابی: ... با فرا رسیدن تاریکی، مسافر به فکر سر پناهی برای گذراندن شب می‌افتد. او متوجه نی‌های بلندی می‌شود که در همه جا روییده‌اند. پس توده‌ای از آن‌ها را همان طور ایستاده به هم می‌بندد و در بالا گره می‌زند. بلافاصله کلبه‌ای از علف‌های زنده آماده است. صبح فردا، پیش از آنکه سفر روز بعد خود را آغاز کند، گره نی‌ها را می‌گشاید، فوراً کلبه واسازی و ناپدید می‌شود و باردیگر تقریباً به بخش نامتمایزی از پهنه‌ی نیزار تبدیل می‌شود. چنین به نظر می‌رسد که طبیعت بکر به صورت اولیه‌اش در آمده است، اما در واقع رد اندکی از سرپناه باقی میماند. پیچش جزئی یا خمی در گوشه و کنار نی‌ها. همچنین خاطره‌ای از کلبه در ذهن مسافر ـ و ذهن خواننده‌ای که این توصیف را می��خواند ـ به جا می‌ماند. وابی سابی در ناب‌ترین و آرمانی‌ترین صورت خود دقیقاً در مورد همین ردهای ظریف، این آثار کم‌رمق و در مرز نیستی، است.

برای آنکه وابی سابی را تجربه کنید، باید بسیار آرام شوید، صبور باشید، و با دقت نگاه کنید.

سادگی در کانون چیزهای وابی سابی قرار دارد. بدیهی است که نیستی نهایت سادگی است. اما قبل و بعد از نیستی، سادگی چندان هم آسان نیست. .... چگونه می‌توان به تمام جزئیات لازم توجه کرد بدون آنکه بیش از حد وسواسی شد؟ چگونه می‌توان به سادگی دست یافت بدون آنکه در دام ملال افتاد؟ بهترین توصیف از سادگی وابی سابی احتمالاً حسن سلوکی است که با بهره‌گیری از هوشمندی اعتدال‌آمیز، فروتن، صمیمی، و بی‌ریا بدان واصل شوی. راهبرد اصلی این هوش صرفه‌جویی در اسباب است ... چیزها را تمیز و بی‌پیرایه نگه‌دار، اما بی‌بو و بی‌خاصیت نکن (چیزهای وابی سابی از لحاظ عاطفی گرم‌اند و هرگز سرد نیستند.)

خودت را خلاص کن از هر آنچه غیرضروری است: وابی سابی یعنی به آرامی بر زمین گام برداشتن و وقوف بر اینکه در هر زمان چگونه به هر آنچه پیش می‌آید، هر اندازه هم که ناچیز باشد، ارزش نهیم. «فقر مادی، استغنای معنوی» تکیه کلام وابی سابی است. به عبارت دیگر، وابی سابی به ما می‌گوید نگرانی‌های خود را درباره موفقیت ـ ثروت، مقاوم، قدرت، و تجملات ـ کنار بگذاریم و سبکبارانه زندگی کنیم و لذت ببریم.
روشن است که گذراندن زندگی ساده‌ای به شیوه‌ی وابی سابی نیازمند تلاش و اراده و گرفتن تصمیم‌های دشوار است. وابی سابی می‌گوید همان قدر که مهم است بدانیم چه زمانی باید تصمیمی بگیریم، باید بدانیم چه زمانی نباید تصمیم بگیریم: اجازه دهیم چیزها همان طور که هستند باشند. حتی در بی‌پیرایه‌ترین مراتب وجود مادی، هنوز هم در دنیای چیزها زندگی می‌کنیم. وابی سابی دقیقاً در مورد تعادل ظریف میان لذتی است که از چیزها می‌بریم و لذتی که از خلاص شدن از دست چیزها نصیب‌مان می‌شود.

این پاراگراف آخر برایم شبیه به اندیشه‌ها و منش‌های رواقیون بود.

I believe this to be a key to the text and a key to Wabi-sabi generally:

"Beauty can be coaxed out of ugliness. Wabi-sabi is ambivalent about separating beauty from non-beauty or ugliness. The beauty of wabi-sabi is in one respect, the condition of coming to terms with what you consider ugly. Wabi-sabi suggests that beauty is a dynamic event that occurs between you and something else. Beauty can spontaneously occur at any moment given the proper circumstances, context, or point of view. Beauty is thus an altered state of consciousness, an extraordinary moment of poetry and grace."
--Leonard Koren, pp. 51

I believe this book is a good introduction to wabi-sabi, but for something that is so elusive to define, and even more difficult to translate (because of it's elusive nature) the book is too, too slim. I yearn for more examples of wabi-sabi, perhaps insights from Japanese practitioners of wabi-sabi and of course more applications to the actual processes of art, poetry, philosophy and living.

It's going to take me longer to write this review, probably, than it did to read the book.

Let's get the obvious complaints I have out of the way: the photographs are terrible and do nothing to enhance the book or my understanding of the concept of wabi-sabi. I don't know if they are in color in other editions, but this one, they are black and white, often out of focus, and sometimes lacking enough contrast or perspective to even tell what it is I'm looking at. There's one in particular of a large room, the interior of a tea house actually, and I only know that because of the extensive description in the back notes, detailing how the wall pictured is "a mosaic composed of metal in various states of tarnish and rust." Well, that's great, I guess, I see how it relates to wabi-sabi as described here, but the photograph conveys exactly none of that. Rendered in black and white, it could easily be mistaken for the exact slick, modern-minimalist, industrial look that is precisely the antithesis of wabi-sabi.

I'd rather not have photographs at all than have poor quality, misleading, or unhelpful ones.

As for the text itself, it's written by an artist, and it is definitely for artists. The tone takes me right back to the pretentiousness of the art classes I took in college, right down to the language that looks intellectual and precise but often fails to have any real meaning. I know, I know, it's a stereotype that artists are pretentious, and obviously not all of them are, but good heavens, this embodies that stereotype to the extreme, right down to the extra dose of racism the white author doles out by posing himself as a master of understanding wabi-sabi and going on at length about how modern Japanese culture is losing this aesthetic and how he has to promote it to the world in order to "save" it.

I'm all for cultural appreciation and I do want to know more about Japanese culture and history, I always have, I almost had enough credits in college for an Asian Studies minor because I kept taking classes outside my major (biology) because damn if I wasn't fascinated. But am I about to write a book about my flawed outsider's understanding of a core cultural concept of a people not my own, under the guise of saving it from extinction (at worst) or obscurity (at best)? No! Of course not!

But it's rationalized at the beginning by noting how, when the author spoke to native Japanese people about the concept, they found it difficult to explain, or sometimes unwilling to try, and then he takes a jab at Japanese language being unsuitable for "explaining things in a rational way" which was just peak bullshit for me out of the whole book.

So I've just blasted this work for having awful pictures throughout, and for the author embarking on a spree of artistically pretentious cultural appropriation with a white-savior complex he openly admits to in the beginning. Seriously, he actually says he's on a personal journey to "save" wabi-sabi.

After all that, why does this book even get a second star from me? I've made it sound like trash.

But, in some small way, it did deepen my understanding of the concept. I'm not a very spiritual person, so that aspect of it remains out of my reach, but as I was reading, I kept relating what was being explained to a concept I am incredibly familiar with: visible mending. I know about two techniques in this sphere, both of Japanese origin, and I practice one. The first (that I've never done) is kintsugi, a method of repairing broken pottery with lacquer mixed with powdered precious metals, often but not always gold. It's gorgeous and apparently there are kits you can buy for it but a) they're expensive, b) I don't actually have any broken pottery to fix, and c) apparently the lacquers used can cause poison-ivy-like allergic reactions? So it's a beautiful thing I appreciate but will probably never do myself.

The second, though, that I do all the time in my recent years of attempting to be a slow fashionista, is using boro patching and/or sashiko embroidery to repair my clothing and extend its life. Like kintsugi, the entire point of this style is to enhance the beauty of a damaged object with the fixing of it, rather than trying to make it perfect and unspoiled again. That's wabi-sabi in a nutshell, at least on the material side of things, which I do get very well, unlike the spiritual side.

So I did gain something by reading this book. I did learn some (but certainly not all) of the history of wabi-sabi, and gained some understanding of its precepts, but ultimately I think this is a flawed package to convey it. Several other reviewers who thought poorly of this book, for whatever reason, have offered alternative sources by Japanese authors, which are going on my TBR right now.

Wabi-sabi is, according to Koren's slim book, "a beauty of things imperfect, impermanent, and incomplete"; "a beauty of things modest and humble"; and "a beauty of things unconventional." True to this centuries-old Japanese aesthetic, Koren makes his prose unfancy and quiet, yet nevertheless deeply affecting. The book, too -- its rough paper and grainy photographs -- has a handmade quality to it that displays the very qualities that Koren explores. Wabi-Sabi for Artists, Designers, Poets & Philosophers is an unconventional book that gets you thinking about objects, environments, and gestures -- and perhaps your own work -- in a new way. I'm really glad I read it.

به نظرم وابی سابی خیلی بهتر از این می تونست توضیح داده بشه . خیلی کتاب خلاصه ای بود . به نظر من خلاصه بودنش باعث شده بود انسجام لازم رو نداشته باشه و با عکس پر شده بود

کیفیت چاپ نشر مشکی هم اصلا خوب نبود . کاغذ کاهی ضخیم ، که اصلا نمیشد کتاب رو درست باز کنی . من تا اومدم تا آخر کتاب رو بخونم ، یه تیکه از صفحات اولیه ی کتاب باز شد کامل !

A quick read for anyone interested in expanding their knowledge of wabi-sabi past Kanye West’s aesthetic.

วะบิ ซะบิ สำหรับศิลปิน นักออกแบบ กวี & นักปรัชญา โดย เลนนาร์ด โคเรน แปลโดย กรินทร์ กลิ่นขจร สนพ.สวนเงินมีมา

เล่มนี้อ่านไม่ง่ายเลยค่ะ เป็นงานเขียนเกี่ยวกับวะบิซะบิเล่มแรกที่เคยอ่าน จึงยังรู้สึกงงๆ หลายส่วน แต่เราว่าเป็นเล่มที่วางรากฐานและทำให้เข้าใจวะบิซะบิได้ดีค่ะ พออธิบายวะบิซะบิแบบเปรียบเทียบกับโมเดิร์นนิสม์ ความงามอย่างอลังการแบบจีน และแบบมินิมัล ทำให้เข้าใจได้ง่ายขึ้นค่ะ

ปล. พึ่งเห็นเล่มนี้พิมพ์ใหม่กับสนพ. openbooks (เม.ย. 2018) ตัวเล่มของจริงสวยมากกกกกกกกก บ.ก.ดูแลต้นฉบับเรื่องภาษาที่ใช้แปลอีกรอบหนึ่งด้วยค่ะ คิดว่าน่าจะอ่านง่ายขึ้นกว่าฉบับที่เราเคยอ่านค่ะ :-)

در تمام طول خواندن کتاب، خودم رو در خانهٔ روستایی مادربزرگِ پدری‌ام می‌دیدم که سرشار از حس لذت و آرامشِ ناشی از یک زیبایی گنگ و مبهم، به دیوار کاهگلی زمخت و کجی زل زدم و از بوی تندِ درهم‌آمیخته‌ای از کهنگی و خامیِ زمین و اشیا و موجودات به خلسهٔ هزارساله‌ای رفتم.
همیشه فکر می‌کردم کهنگی یا قدمت منشأ این حس زیبایی‌شناختی ناگهانی و موقتم باشه، چیزی‌هایی فرسوده، ناکامل، ناتمام و رو به زوال که آثار پختگیِ زمان و خامیِ طبعیت در زنگار تار و سطح ناصاف‌شون می‌درخشه. حسی کاملا متضاد با آنچه در فضاهای کاملا مدرن به آدم دست می‌ده؛ آرامش یک خانهٔ روستایی در مقابل تنشِ استرس‌زای یک محیط مدرنِ صیقل‌خورده، تمیز و خط‌کشی‌شده‌ای که تمام فضا در تلاش برای تحمیل یک نظم هندسیِ تکامل‌گرا و برتری‌جو داره.
خوندن این کتاب گرهِ این حس مبهم رو برام باز کرد. چرا آدم از دیدن یک دیوار کاهگلی لذت می‌بره؟ چرا یک فرش پاخوردهٔ پوسیده‌ای که رنگ‌هاش از کهنگی در هم آمیخته شدن، چرا بوی کهنگی یک لباس قدیمی، زنگار یک آینه، رنگ تاریک یک گلدان شیشه‌ای و ده‌ها چیز و طرح و اثری که خاضعانه از هر نظام زیبایی‌شناختی مبتنی بر نظم و تقارن و تمیزی و پیش‌بینی‌پذیری بیرون زده‌اند، برای آدم این چنین زیباست.
کتاب در یک تلاش پاردوکسیکال سعی می‌کنه تبیین ساختارمندی از نظامی بده که به اذعان خودش از ساختارمندی فرار می‌کنه. خود ژاپنی‌ها هم از اینکه چنین تعریف منظمی از وابی‌سابی بدهند اجتناب می‌کنن. با این وجود کتاب سعی خودش رو می‌کنه تا با دو خط سیر متفاوت مفهوم وابی‌سابی رو به خواننده برسونه: اول جستارهایی کوچک برای تعریف ساختاریافته و دوم عکس‌های مختلف برای درک شهودی وابی‌سابی. از این لحاظ نویسنده تونسته تعادل خوبی بین دو روش درک کاملا متفاوت ایجاد کنه.
قطعاً توصیه می‌کنم این کتاب مفید و مختصر رو بخونید. خوندن اون باعث می‌شه از پروپاگاندایِ زیباییِ تعریف شده توسط نظام سرمایه‌داری مبتنی بر تولید انبوه درک بهتری داشته باشید و بیشتر به حس درونی خودتون از درک زیبایی مبتنی بر طبیعت (زمین و زمان) اعتماد کنید.

I have read this twice, first time it was just simple enjoyment of word orders and ideas, second time creating my own map of mind, making sense in all of this, still loving it the same way. It's a book for basically anyone who is trying to make sense in this world in general, mentally and maybe metaphysically. Finding beauty in uglyness, living simple life, knowing what is imporant. Go and read for yourself.

I've always been fascinated with Japan`s history and culture, so when this short book was recommended to me I decided to read it although this type of book is usually not my cup of tea. This was a pleasant and an interesting read and was actually very enriching.

This is the third book that I chose to read on my mini-quest to investigate Japanese Aesthetics. The first two are Donald Richie’s A Tractate on Japanese Aesthetics (basic overview of the cultural background couched in philosophical terms of the West) and Jun'ichirō Tanizaki’s In Praise of Shadows (insightful lyrical prose from a Japanese master novelist).

Unlike with Richie’s wide scope, and Tanizaki’s poetic soul, Koren has a more direct goal he states at the beginning of the book:

I have attempted to grasp the totality, the holism of wabi-sabi, and make some sense of it.
The result, this skinny volume is thus a tentative, personal first step toward “saving” what once constituted a comprehensive and clearly recognizable aesthetic universe.

Firstly, because of its relation to Zen Buddhism, wabi-sabi is regarded as a concept that should not be defined (to avoid simplification), but rather be studied through practices more appropriate to the Zen philosophy.

Secondly, the Japanese arts are divided into groups led by the iemoto, who decide how their core knowledge is passed along and to whom. Since the 18th century, in an increasingly consumerism culture, wabi-sabi has become a trade secret.

Artfully obscured “exotic” concepts like wabi-sabi also made good marketing bait. Obscuring the meaning of wabi-sabi, but tantalizing the consumer with glimpses of its value, was the most effective means of iemoto-style entrepreneurism.

None of this means that wabi-sabi shouldn’t be explored—in writing if no other means presents itself, and if for no other reason than to pass on an interest in it. Which Koren’s book then proceeds to do, sometimes in stark, tabular form.

wabi refers to | sabi refers to
a way of life | a spiritual path
material objects | art and literature
the inward | the subjective
the outward | the objective
a philosophical construct | an aesthetic ideal
spatial events | temporal events

I struggle to see how such a table isn’t an unwelcome simplification, not least because it stands in opposition to the nature of the concepts it is trying to elucidate. (There is also a far longer, four-page table contrasting wabi-sabi and modernism.)

Now compare the table to the following paragraph from Richie’s book (the quote also points out why the two terms are conjoined):

Let us now look at wabi and sabi, the traditional Japanese aesthetic terminology most famous in the West, perhaps because the accidental alliteration of the words suggests a fruitful affinity. And the two are related, to be sure, both in their affinity and in their histories.

Sabi is an aesthetic term, rooted in a given concern. It is concerned with chronology, with time and its effects, with product. Wabi is a more philosophical concept, a quality not attached merely to a given object. It is concerned with manner, with process, with direction.

Otherwise, Koren’s book hardly lacks the traditional method for conveying the essence of intractable aesthetics terms—the anecdote—and here are several that I found enjoyable and illuminating.

The traveller's wabi-sabi:

As dusk approaches in the hinterlands, a traveler ponders shelter for the night. He notices tall rushes growing everywhere, so he bundles an armful together as they stand in the field, and knots them at the top. Presto, a living grass hut. The next morning, before embarking on another’s day journey, he unknots the rushes and presto, the hut de-constructs, disappears, and becomes a virtually indistinguishable part of the large field of rushes once again. The original wilderness seems to be restored, but minute traces of the shelter remain. A slight twist or bend in a reed here and there. There is also the memory of the hut in the mind of the traveler—and in the mind of the reader reading this description. Wabi-sabi, in its purest, most idealized form, is precisely about these delicate traces, this faint evidence, at the borders of nothingness. (p. 42)

The poet's wabi-sabi:

Wabi-sabi images force us to contemplate our own mortality, and they evoke an existential loneliness and tender sadness. They also stir a mingled bittersweet comfort, since we know all existence shares the same fate.

Rikyu used this oft-repeated poem by Fujiwara no Teika (1162–1241) to describe the mood of wabi-sabi:

All around, no flowers in bloom
Nor maple leaves in glare,
A solitary fisherman’s hut alone
On the twilight shore
Of this autumn eve.

[Translation by Toshihiko and Toyo Izutsu.]
(pp. 54-5)

It’s curious how what appears to be the same poem, only in a different translation (by Ueda Makoto), reads so very differently. Here it is, taken fromRichie’s Tractate:

As I look afar I see neither cherry blossoms
nor tinted leaves;
Only a modest hut on the coast in the
dusk of autumn nightfall.

Two more anecdotes from in the footnotes in Koren’s book.

A gardener's wabi-sabi:

Many anecdotes, most of them probably apocryphal or greatly embellished, continue to circulate about Rikyu’s “entrance exam” before being admitted as a student of the famous tea master Taken Joo. Rikyu was asked to clean Joo’s leaf-strewn garden. First he raked until the grounds were spotless. Then, in a gesture pregnant with wabi-sabi overtones, he shook a tree trunk, causing a few leaves to fall. (p. 78)

Modern wabi-sabi:

The aesthetic philosophy of Kyoto’s oldest and most famous inn (the 300-year-old Tawaraya, $700 per night per person including two meals as of this writing), boils down to two unswerving wabi-sabi-like principles that, according to its owner are: (1) “No one object or element in any room shall stand out above any other” and (2) “Thou shall not revere the old for old’s sake. If it’s new and it fits, use it.” (p. 88)

ตอนแรกนึกว่ามันเป็นเล่มเดียวกับวะบิซะบิอีกเล่มที่หนาๆ อะ แต่ปรากฎคนละเล่มแฮะ เล่มนั้นดูเป็นภาคปฏิบัติมาก ส่วนเล่มนี้เน้นทฤษฎีจ๋า เล่าตั้งแต่ประวัติกว่าจะก่อร่างสร้างแก่นของวะบิซะบิขึ้นมา หลักอภิปรัชญาของวะบิซะบิ คุณค่าของวะบิซะบิในแง่ต่างๆ และวิธีการสังเกตวะบิซะบิ และไม่ได้สอนประยุกต์อะไรทั้งนั้น ไม่ได้มีตัวอย่างที่จับต้องได้/เปรียบเทียบได้ในชีวิตประจำวันมากมาย เน้นทำความเข้าใจแล้วไปกลั่นกรองเอาเอง

لم استفد منه ولكنه كان يحتوي ع بعض الصور اللطيفة.

2.5 stars. Ok, but there's not much to it. And I'm not sure it lives up to its ambitious subtitle.

I expected a book about the beauty of wabi-sabi, hoping to be immersed in a deep spiritual appreciation of the imperfect and impermanent. And Koren does eventually describe the spiritual and moral values of wabi-sabi. However, this is by no means a spiritual book. Instead, this is a primer, a technical manual about aesthetic guidelines. This short book would have been a fine article in an architecture magazine. But the title is misleading: this is not a book for artists and poets, unless they're working on their dissertations. I now understand the rules of wabi-sabi; I didn't realize they were so constrained, or at least that's how Koren makes them sound, especially when he contrasts them with other aesthetics. He also includes some great wabi-sabi photographs. So I'm rating this book highly based on what this book was intended to be, not on what I was hoping for.

کتاب بصورت خلاصه و موجز ویژگیهای وابی سابی را بیان میکند و با تصاویری فضای آنرا تا حدودی ترسیم میکند.
این کتاب برای ورود به بحث وابی سابی گزینه خیلی خوبی است ضمن اینکه به شیوه خیلی خوبی توسط نشر مشکی به چاپ رسیده است.
اگر از محیطهای سنتی و کارهای دستی و قدیمی و اشیاءی که با آنها خاطره دارید و بصورت کلی اگر ازدل چیزهای ساده زمخت غیر متعارف، لطافت و حس و حال خوبی دریافت میکنید این کتاب را حتما بخوانید.
کتاب Wabi Sabi: The Japanese Art of Impermanence
در بیان مفاهیم وابی سابی از این کتاب کاملتر است.

ผมไม่ชอบหนังสือที่ใช้ภาษาสวยงามเกินจำเป็น ถ้าคนเขียนใช้ภาษาที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาจะดีมาก และมาสะดุดตรงคนเขียนโยงการแพทย์โฮมิโอพาธีเข้ากับวะบิ ซะบิ ซึ่งการแพทย์แผนนี้ค่อนข้าง Questionable และเอนเอียงไปทาง Fraud พออ่านจบตรงนี้แล้วทำให้นำ้หนักของการเขียนลดฮวบลงไปทันที

เล่มนี้เป็นหนึ่งในหนังสือที่ผมเลิกอ่านกลางคัน

تکرار مکررات؛ مثل خوندن چندصفحه توضیح برای امتحان بود درحالی که یکی-دو خط برای شرح کاملش کفایت می‌کنه.

Really really liked this short but sweet booklet on wabi-sabi, in which Koren tries to define exactly what wabi-sabi is. It can be summed up by this sentence:

Pare down to the essence, but don’t remove the poetry.

There was a great comparison between modernism and wabi-sabi, two aesthetic movements that were a reaction against the dominant thinking of their time (wabi-sabi against perfect Chinese tea aesthetic). And how "greatness exists in the inconspicuous and overlooked details," which is completely different from the Western ideal of monumental and spectacular beauty.

I like how the author conveyed the ineffability of wabi-sabi, and the futility of trying to define something that is in of itself undefinable (because it has an element of mystery?), like nature is. Wabi-sabi's core ideas come from nature: all things are impermanent, all things are imperfect, and all things are incomplete.

The author expresses how beauty comes from a specific context, and how it is ephemeral. I loved this so much!
Beauty can be coaxed out of ugliness. “Wabi-sabi suggests that beauty is a dynamic event that occurs between you and something else. Beauty can spontaneously occur at any moment given the proper circumstances, context, or point of view. Beauty is thus an altered state of consciousness, an extraordinary moment of poetry and grace.”

"ความงามเผยตัวได้แม้ในความอัปลักษณ์"

'วะบิ-ซะบิ' คือสุนทรียภาพของวัฒนธรรมญี่ปุ่นชั้นสูงโดยมีต้นกำเนิดเกี่ยวข้องกับพิธีชงชานะครับ

'เลนนาร์ด โคเรน' ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้รู้จักวะบิ-ซะบิเป็นครั้งแรกในช่วงปลายทศวรรษ ๑๙๖๐ ขณะที่เขากำลังแสวงหาจิตวิญญาณให้แก่ตัวเองในวัยหนุ่ม

อย่าแปลกใจที่ผู้อ่านจะพบคำบุพบทขยายความจากชื่อหนังสือภาษาอังกฤษ WABI-SABI พ่วงด้วย 'For Artist,Designer,Poet& Philosophers' เพราะเขาคือสถาปนิกผู้ให้กำเนิดนิตยสารแนวอาวองต์-การ์ด Wet : The Magazine of Goumet Bathing ทั้งยังได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบและสุนทรียศาสตร์อีกหลายเล่ม แต่คนอ่านที่เป็น 'Readers' ธรรมดา ๆ อย่างเราก็สามารถอ่านเข้าใจได้นะครับ

ดังนั้นผู้อ่านจึงมั่นใจได้เลยว่าเนื้อหาในวะบิ-ซะบิเล่มนี้ ผู้เขียนได้ค้นคว้าและเรียบเรียงเนื้อหามาให้เราอ่านอย่างเป็นระบบและเข้าใจง่าย

เพราะว่ากันตามจริงแล้ว แม้แต่คนญี่ปุ่นแท้ ๆ ก็ยังมีความคลุมเครือเมื่อถูกคนต่างชาติถามว่าวะบิ-ซะบิคืออะไรด้วยซ้ำไป เพราะฉะนั้นการที่มันไม่สามารถอธิบายความรู้ที่ขาดหายไปนี้ได้จึงเป็น 'ความไม่สมบูรณ์' ซึ่งถือเป็นธรรมชาติของวะบิ-ซะบินั่นเอง

หากให้แอดมินอธิบายความหมายของวะบิ-ซะบิในแบบง่ายที่สุดก็คือความงามที่มีลักษณะเฉพาะ ไม่ยั่งยืน ไม่บริบูรณ์และไม่สมบูรณ์แบบ

แต่ถ้าจะอธิบายแบบขั้นแอดวานซ์ด้วยแนวคิดแบบ 'เซน' วะบิ-ซะบิคือ 'วิถีชีวิต' รูปแบบหนึ่งกันเลยทีเดียว

จะว่าไปจุดกำเนิดของหนังสือเล่มนี้ก็มีที่มาที่ไปแบบวะบิ-ซะบิ เหมือนกันนะครับ

แอดมินต้องขอย้อนกลับไปในวันที่ ๒๖ มีนาคม ๒๕๖๑ เมื่อทางสำนักสำนักพิมพ์ openbooks เปิดพรีออเดอร์หนังสือวะบิ-ซะบิ 'ร่างแรก' ที่แปลโดย 'กรินทร์ กลิ่นขจร' ระหว่างวันที่ ๒๙ มีนาคม - ๘ เมษายน ๒๕๖๑

ที่มา https://m.facebook.com/story.php?stor...

แต่แล้ว ๙ เมษายน ๒๕๖๑ ผู้แปลกลับโพสต์ข้อความในเฟซบุ๊กส่วนตัวแสดงความไม่พอใจต่อสำนักพิมพ์ openbooks

ที่มา

https://www.facebook.com/photo.php?fb...

๑๐ เมษายน ๒๕๖๑ สำนักพิมพ์ openbooks ได้ประกาศยุติการพิมพ์และการจำหน่ายหนังสือ “วะบิ-ซะบิ” และจะทำลายหนังสือทั้งหมดที่ได้พิมพ์เสร็จสิ้นแล้ว

ที่มา

https://www.facebook.com/openbooks2/p...

ทั้งยังได้เผยแพร่อีเมลจากนายเลนนาร์ด โคเรน ผู้เขียนหนังสือวะบิ-ซะบิ ซึ่งมีใจความยืนยันอย่างชัดเจนว่าผู้แปลไม่เคยได้รับสิทธิ์ใด ๆ จากผู้เขียนในการตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ในการจัดพิมพ์หนังสือ

ที่มา

https://www.facebook.com/openbooks2/p...

แอดมินเลยอดอ่าน 'ร่างแรก' ไปอย่างน่าเสียดายและต้องรอต่อมาอีกหนึ่งปีกว่าจึงมีโอกาสได้เป็นเจ้าของวะบิ-ซะบิเล่มที่ถืออยู่ในมือนี้

ที่มา

https://m.facebook.com/story.php?stor...

แต่ดราม่าต้นกำเนิดหนังสือเล่มนี้ก็ไม่ได้ทำลายคุณค่าของหนังสือเล่มนี้ให้ลดน้อยลงไปเลยนะครับ

เพราะเนื้อหาของหนังสือเรียบเรียงและถ่ายทอดให้อ่านเข้าใจง่ายและออกแบบรูปเล่มได้สวยงามจริง ๆ

หนังสือดีแอดมินก็ชมว่าดี แต่ถ้าเจอหนังสือแบบ "Crisis Wisdom ปัญญา {ฝ่า} วิกฤติ" อีก

คงได้ฟังสวดภาณยักษ์กันอีกรอบแน่ ๆ ครับ openbooks

#wabisabi #วะบิซะบิ
#leonardkoren
#เลนนาร์ดโคเรน #สายพิณกุลกนกวรรณฮัมดานี
#openbooks